باخبر باش

بيماري همه گير كرونويروس و قفل ناشي از آن براي بسياري از افراد با مشكلات سلامت روان مشكلاتي ايجاد كرده است. در اينجا دو جوان به نام هاي ليزي ناتوت از واتفورد و برتي كمپبل ، دانش آموز در آبردين ، ​​شرح مي دهند كه چگونه اين افراد روي آنها تأثير گذاشته است.

ليزي ناتو تصويرگر 22 ساله اي است كه با افسردگي زندگي مي كند:

براي من ، افسردگي احساس مي كند گربه من رودني روي سينه من نشسته است. او چند روز در آنجا مي نشيند و حركت نمي كند. او به طرز چشمگيري سنگين است اما به گونه اي نيست كه من را از انجام كارها منع كند - كمي شبيه كودك در يك تيركمان. دليل اين امر آن است كه من آن چيزي را دارم كه به عنوان افسردگي با عملكرد بالا شناخته شده است. اما در طي آن روزها چيزهاي كوچك مي تواند مرا گريه كند و احساس نااميدي كنم.

من در اين زمان عجيب و آشفته و منتظرم منتظر بوده ام كه افسردگي من به وجود بيايد و اين هفته سرانجام آن را داشته باشد.

احساس چيزهايي كه از كنترل من خارج هستند و ناتوان بودن از فرار از يك وضعيت ، مي تواند به هر حال احساس اضطراب و افسردگي كند و به نظرم وزن اين بيماري همه گير و ميزان زندگي من در فقط سه هفته تغيير كرده است ، ناگهان زياد شده است.

مانند بسياري از مردم ، من به تازگي سوار امواج اتفاقات جهان شده ام بدون اينكه واقعاً حس كنم در مورد آن ، تا الان پردازش نكرده ام. من نمي توانم براي شغل اقدام كنم يا به فكر آينده ام باشم يا زندگي ام را پيشرفت كنم و اين چيزي است كه بعضي اوقات مرا ترساند. فكر مي كنم "هر كاري كه انجام مي دهم چيست؟"

روزهاي دانشگاه من ناگهان تمام مي شود و مجبور شدم از خانه اي كه اجاره كرده ام با سه بهترين دوستم - سيستم پشتيباني من - بيرون بروم. من تنها كسي بودم كه وقتي خداحافظي كرديم از يكديگر گريه نكردم. من فقط احساس بي حسي كردم - خوب ، اما مصنوعي خوب است.

البته ، من احساس غم و اندوه بسيار عميقي داشتم ، اما مثل اين بود كه مغزم وارد حالت دفاعي شود. اكنون من با پدر و مادر ، برادر و خواهرم در خانه برگشتم. خانه مكاني عجيب و غريب براي من است زيرا اين موضوع را به من يادآوري مي كند كه چند سال پيش سلامت رواني من واقعاً بد بود.

افسردگي من ناشي از PTSD است و احتمالاً تا آخر عمر بر من تأثير خواهد گذاشت. اما اين چيزي است كه من ياد گرفته ام كه به آثار هنري مثبت دامن بزنم.
اميدوارم با گذشت اين بيماري همه گير ، احساسات منفي من راجع به خانه جايگزين احساسات مثبت و گرم شود زيرا همه ما از يكديگر حمايت كرده ايم. من به شبهاي تخته بازي كه بايد براي گذر زمان و وعده هاي غذايي كه در باغ با هم غذا مي خورديم خواهيم پرداخت. خانواده من شگفت انگيز هستند و من خوشبختم كه در يك محيط امن با آنها هستم.

از زمان قفل شدن ، من به تعداد زيادي گل و نور مي كشيدم زيرا اين يادآوري است كه بهار هنوز شكوفا است و جهان همچنان در حال طي كردن است. من زيبايي را در مواردي كه قبلاً از آن استفاده مي كردم مي دانم. من واقعاً منتظر غروب خورشيد هستم ، وقتي كه پيش از اين هرگز به دنبالش نبودم زيرا مي خواهم خيلي مشغول كار يا كار باشم.

من به مسيرهاي كانال خاموش و آرام كه به طور عادي با خانواده ها چيده مي شود نگاه مي كنم و پوكي ، آرامش را مي گيرم.

اين قفل شدن به من زمان زيادي براي تأمل در خودم داده است - اكنون سرعت زندگي من كندتر است. اما مي دانم همه خوش شانس نيستند. بيشتر ذهن من با فكر كردن در مورد بيماري همه گير است - فقط چيزهاي مهم در حال حاضر مهم هستند و چيزهاي كوچك ديگر نيست.

البته آرزو مي كنم كه اصلاً افسردگي نداشته باشم. اما من ياد مي گيرم كه مثل يك گربه من سلام و احوالپرسي كنم. و هنگامي كه اين دوره از افسردگي مي گذرد ، نور اطراف من بسيار درخشان تر از گذشته مي شود.

برتي كمپبل ، 23 ساله در دومين سال تحصيلات خود در رشته شيمي در دانشگاه آبردين است. وي سابقه آسيب در خود و افسردگي را دارد و در اتاق هاي دانشگاه خود در حال گذراندن تعطيل است.

سخت است كه همه دوستانم به خانه خود بروند و خانواده هايشان در حالي كه من در اينجا در اسكان دانشگاه خود گير كرده ام ، بيفتند. تمام مناطق عمومي قفل شده است. احساس خوشبختي مي كنم كه دوست پسرم در اينجا با من ماند و ما در حال انزوا هستيم.

من از 17 سالگي با پدر و مادرم زندگي نكرده ام و با هيچ كدام از آنها رابطه اي ندارم كه بازگشت به آنجا گزينه اي خواهد بود.

دانشگاه من دو هفته قبل از شروع قفل بسيار ناگهاني تعطيل شد و از آن زمان هيچ انگيزه اي براي ادامه تحصيل ندارم چون ديگر امتحان نداريم و احساس مي كنم تمام كارهايي كه اين ترم انجام داده ام بي معني است. .